Prolog

PROLOG

       Czy zastanawialiście się jak to jest kochać i nienawidzić kogoś jednocześnie? Większość z was sądzi pewnie, że to niemożliwe bo ciężko sobie coś takiego wyobrazić. Jednak ja doświadczam tych dwoje sprzecznych uczuć na co dzień.

       Moje życie przepełnione jest cierpieniem. Przestałam widzieć sens w tym aby się uśmiechać, aby cieszyć się życiem. Nie widzę żadnych powodów do radości. Nie pamiętam, kiedy ostatnio raz na mojej twarzy zagościł szczery uśmiech.

       Kolejny raz trzymam w ręku ostrą jak brzytwa żyletkę. Kolejny raz zastanawiam się nad sensem swojego istnienia. Kolejny raz pragnę z całego serca skończyć ze sobą. Jednak kolejny raz brakuje mi do tego odwagi.

- Jestem tchórzem.- szepczę sama do siebie, a pojedyncza łza bezsilności spływa po moim policzku.- Dlaczego nie potrafię tego zrobić?- ocieram ręką słoną ciecz i chowam ostrze do kieszeni.

        Drzwi do domu się otwierają, a ja słyszę butelki piwa brzęczące w reklamówce, a ja już wiem, że znowu dzisiaj będzie to samo. W jednej chwili do oczu mimowolnie napływają mi łzy. Dziwię się, że ludzie jeszcze się nie zorientowali jaka sytuacja panuje u mnie w domu. Z jednej strony się cieszę bo nie muszę znosić upokarzających spojrzeń, ale z drugiej strony pragnę w głębi serca, aby ktoś się mną zainteresował i zajął. Odrzucam tą myśl od siebie najszybciej i najdalej jak potrafię. Nie chcę mieć złudnych nadziei. W życiu nie ma szczęśliwych zakończeń, a ja cierpię już wystarczająco mocno.

        Wraz ze śmiercią matki porzuciłam swoje marzenia i aspiracje. Wraz z nią wypadku zginęłam też ja. Nie jestem już uśmiechnięta, poukładana, a już na pewno nie jestem posłuszna. Odpycham od siebie każdego, kto chce mi pomóc. No bo po co przywiązywać się do kogoś, aby potem go stracić? Jestem na to za mądra, bo wiem, że kolejny raz tego nie przeżyje.
 

Życie nauczyło mnie, że mieć kogoś bliskiego to byś słabym, a marzyć to niszczyć samego siebie. 
     

       Pod wpływem impulsu, ponownie biorę w dłoń ostrą stal i przykładam do nadgarstka. Wiem, że wystarczy jedno głębokie cięcie i będzie po wszystkim. Nie będę musiała już nigdy więcej oglądać pijanego ojca, nie będzę musiała żyć w strachu, że wszystko się wyda i nie będę musiała kłamać wujkowi Krzyśkowi jak to wszystko u mnie jest dobrze. I właśnie te myśli spowodowały, że nabrałam odwagi i przecięłam ostrzem żyły. Uczucie zmęczenia i bólu opanowało całe ciało. Ogarnęła mnie ulga. Było po wszystkim. 

Teraz tylko czekałam na swój koniec...