Rozdział 13

Rozdział 13

    Liga światowa skończyła się dla Polaków na meczach fazy grupowej. Niestety nawet spektakularnie złojone tyłki zawodnikom Iranu nie pomogły i nie awansowaliśmy do Final Six Ligi Światowej. No cóż Włosi nie podołali zadaniu i nie pokonali Brazylii. Zdarza się.

     Moje stosunki z Kubą nie uległy zmianie. Wielokrotnie próbowałam się z nim skontaktować, żeby wyjaśnił mi o co chodzi, ale to wszystko było na marne. Nie chciał ze mną rozmawiać. A obiecał, że się ode mnie nie odwróci. Na samą myśl zbierało mi się na płacz. Tak szybko jak się przed nimi wszystkimi otworzyłam tak szybko się przed nimi zamknęłam. Wiedziałam, że nie można nikomu ufać. Pozwoliłam się komuś do siebie zbliżyć. Dałam mu szansę, żeby mnie poznał. Przywiązałam się do niego, a on mnie zostawił jak zepsutą zabawkę. Powróciły bluzy z kapturem, moje milczenie, natomiast zniknął uśmiech. Najgorsze było to, że ja nie potrafiłam Jego znienawidzić. I chciałam jak najszybciej wrócić do Spały, żeby wszystko mu wyjaśnić.

   Nic mnie nie cieszyło. Nawet kilkudniowe wakacje w egzotycznym miejscu nie sprawiły, żebym choć raz szczerze się uśmiechnęła. Dlatego, kiedy wróciliśmy do domu wujków pragnęłam zaszyć się w pokoju i stamtąd nie wychodzić. Nie chciałam psuć im nastroju, ale nie potrafiłam uśmiechać się, gdy tak naprawdę jedyne na co miałam ochotę to ryczeć w poduszkę.

- No to, to będzie twój pokój- powiedział wujek, kiedy zaprowadzał mnie do niegdyś pokoju gościnnego.- Oczywiście będziesz mogła go sama urządzić. Możemy pomalować na inny kolor, nałożyć tapetę. Ale na pewno trzeba zamówić lepsze łóżko bo na tym to się spać nie da!

- Wujek nie trzeba. Jest idealnie- powiedziałam i uśmiechnęłam się lekko.

Potem wujek wniósł moje walizki i zaczęłam się rozpakowywać. Starałam się być silna. Jakoś funkcjonować. Przecież już kiedyś żyłam bez przyjaciół więc jest to możliwe. Na początku szło mi dobrze. Układałam swoje rzeczy w szafkach więc na moment o wszystkim zapomniałam. Ale kiedy na dnie ostatniej walizki znalazłam bluzę i to Jego bluzę, moje postanowienie poszło się paść. Wyciągnęłam ją i przybliżyłam do twarzy. Tak.... Cały czas pachniała nim....... W moich oczach pojawiły się łzy. Byłam ciekawa ile ich jeszcze wyleję. Założyłam znaleziony ciuch na siebie. Potem to już się kompletnie rozkleiłam. Upadłam na ziemię, na kolana. Nie miałam już siły. To było dla mnie za dużo! 

    Po co mi robił nadzieję?! Dlaczego przekonywał mnie, że mu zależy?! Czemu pozwolił mi się od siebie uzależnić?! Już nigdy nikomu nie zaufam! Nie uczę się na błędach. Wiedziałam, że to tak się może skończyć, ale mimo wszystko pozwoliłam porwać się w bajkę. 

- Kaja chodź na...- wujek urwał w pół zdania, widząc mnie leżącą na ziemi.- Boże dziecko! Co się stało?- klęknął przy mnie.- Czyja to bluza?

- Kuby- odpowiedziałam, wybuchając szlochem.
- A to drań- powiedział wujek przez zaciśnięte zęby.
- Nie mów tak o nim!- podniosłam się z ziemi w jednej sekundzie.
- Kiedy tak jest! Mówiłem, że to zły chłopak!
- Krzysiek....- w drzwiach pojawiła się ciocia.
- No co? Przecież tak jest. Tak bardzo cię zranił!- krzyczał.- Dlaczego go ciągle bronisz?!
- Bo go kocham!!
   Takiej odpowiedzi się nie spodziewał. Z resztą ja też nie. Nie myślałam nad tym co mówię. Ta odpowiedź przyszła naturalnie. Nagle wszystko stało się jasne. Te motyle w brzuchu, te fale dreszczy, kiedy mnie dotykał, to poczucie bezpieczeństwa. A teraz.... to wszystko straciłam.
    Tymczasem libero dosłownie wmurowało w ziemię. Kilka razy otwierał usta, żeby coś powiedzieć, ale prawie od razu je zamykał. W końcu odwrócił się i wyszedł bez słowa.
- Ciociu mogłabym zostać sama?- zapytałam, a ona skinęła głową i wyszła, zamykając za sobą drzwi.
Położyłam się na łóżku i zrobiłam to na co miałam ochotę od czasu feralnego meczu z Brazylią- zaczęłam płakać w poduszkę. 

2 dni później:

- Na pewno macie wszystko?- spytała ciocia, kiedy wujek pakował nasze walizki do auta.
- Mam wrażenie, że czegoś zapomniałam.
- O, nie! Nie ma czasu, żeby już trzeci raz wyciągać twoją walizkę i sprawdzać- jęknął zrozpaczony.
- Okej, okej- uniosłam ręce w obronnym geście.
   Pożegnaliśmy się ze wszystkimi, wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy do Spały. Wyjechaliśmy z naszej ulicy i nagle przypomniałam sobie...
- Stop! Zapomniałam ładowarki!
Wujek przewracając oczami, zawrócił i po niedługim czasie byliśmy ponownie na drodze wiodącej do naszego ośrodka. Nie mogłam się doczekać, kiedy będziemy na miejscu. Chociaż bardzo, ale to bardzo się bałam. W głębi serca miałam jednak nadzieję, że wszystko się jakoś ułoży i wyjaśnię wszystkie kwestie, które mnie tak męczą oraz dowiem się o co chodzi Kubie. Teraz, gdy potrafiłam nazwać uczucie jakim go darzyłam chciałam o to zawalczyć.
    Przed 15 zaparkowaliśmy samochód przed Spałą. Zobaczyłam sylwetkę pewnego osobnika, który był pochłonięty pisaniem na telefonie. Od razu wyskoczyłam z auta i pobiegłam w jego kierunku.
- Siemka!- krzyknęłam, kiedy skoczyłam mu na plecy.
- O! Hej, Kaja! Dobrze cię widzieć- ucieszył się, na mój widok.
- Ciebie też Kłosik- przyznałam, schodząc z jego pleców, a następnie tonąc w niedźwiedzim uścisku.
   Wujek cały czas grzebał w bagażniku. A do nas podszedł Rafał.
- Dzień dobry- zwrócił się do Karola, wyciągając ku niemu rękę.
- Cześć- mruknął środkowy w odpowiedzi, ignorując go.
- Hej, Kaja- zwrócił się do mnie i chciał pocałować w policzek, ale ja odwróciłam głowę.
- Chłopcze jak kobieta mówi nie to znaczy nie! W Brazylii chyba jasno się na ten temat wyraziła więc daj jej spokój!- wybuchł Kłos, a Rafał wyraźnie się zmieszał i mrucząc coś niezrozumiale odszedł do nas.
Wybuchnęliśmy śmiechem.
- Widziałaś jego minę?- śmiał się z fizjoterapeuty Karol.
- No! Chyba pierwszy raz nie wiedział co powiedzieć!- również się naśmiewałam.- A po za tym skąd wiesz o tym.... hmmm... pocałunku?
- Niektórzy to widzieli, ale wszyscy milczą bo Igła nie widział i nie chcemy gigantycznej wojny!
- Dziękuje, Kłosik- powiedziałam, przytulając się do niego.
- Nie ma sprawy.
   Czułam, że pomimo tego co jest między mną a Kubą to ja już nie jestem sama. Przecież jest Kłos i Wrona- nieodłączna parka, która otwarcie plotkowała o moim "związku", ale zaskakiwała mnie za każdym razem, gdy byłam w tarapatach. Jest też wujek, który wiem, że stanie za mną murem i będzie mnie bronił jak swoje własne dziecko. Z Kubą czy bez niego nie byłam już samotna. Nie musiałam sobie radzić sama.
- Chodź pomożemy mu z tymi walizkami bo to jednak starszy człowiek- zaśmiał się Karol, objął mnie ramieniem i poszliśmy w kierunku libero.
    Karol pomógł zanieść mi moje walizki na górę. Rozpakowałam się w pokoju 223. Miałam ogromną nadzieję, że Kuba dalej ma pokój obok. Mimo wszystko nie odważyłam się pójść, zapukać i poprosić o rozmowę. Jednak wiedziałam, że tym razem to on nie przyjdzie z tym do mnie.
     Nadszedł czas na obiad więc schodziłam na stołówkę. Szybko zjadłam obiad, wsłuchując się w przekomarzania kadry.
      W drodze do swojego pokoju zobaczyłam coś, co wprawiło mnie w osłupienie. Otóż Kuba rozmawiał sobie z jakąś dziewczyną. I to nie byle jaką. Trzeba było przyznać, że była śliczna i wysportowana. Miała na sobie strój do biegania, który odsłaniał jej płaski, umięśniony brzuch. Nie miała na sobie ani jednego kosmetyku, a mimo to wyglądała ślicznie. Poczułam się tak przeciętnie, tak nijako. Łatwo przy niej wpaść w kompleksy, rzucając jedynie okiem.
      Oboje byli tak zajęci sobą, że nawet nie zobaczyli mnie. Nie zwracali na nikogo uwagi. Uśmiechali się do siebie. On coś jej szepnął na ucho, a ona zaczęła się z tego śmiać. Nie mogłam na to dłużej patrzeć. Przeszłam obok nich niezauważona.
- Kaja, wszystko ok?- obok mnie pojawił się Wrona.
- Tak, co to za jedna?- nie mogłam się powstrzymać od tego pytania.
- Sabina Zając. Córka właściciela ośrodka.
Pokiwałam jedynie głową i poszłam do siebie. Odwróciłam jeszcze raz głowę i zobaczyłam jak Kuba zakłada jej niesforny kosmyk za ucho i całuje w policzek. Niby nic, ale ja poczułam jakby ktoś wbił mi nóż w serce.
   Położyłam się na łóżku i wpatrywałam w sufit. A więc to z nią miałabym konkurować. Nie dość, że bogata, ładna to jeszcze wysportowana. Stanęłam przed lustrem umieszczonym w szafie. Popatrzyłam na siebie. Podkrążone oczy, blada cera, na głowie kaptur. Dziewczyna chuda, ale nie wysportowana. Najbardziej rzucił się ten smutek bijący z oczu. Jak miałabym z nią wygrać.
  

     "Lecz nadszedł czas i zrozumiałam, że nie mogę się dłużej okłamywać, zrozumiałam, że jestem żywa i niewinna temu, że Bóg mnie taką stworzył, jaka jestem- spragniona życia i miłości"

  O, nie! Pokaże mu jeszcze co stracił! Ubrałam się w dres i poszłam na siłownie, na bieżnie. Byłam napędzana jakąś nieznaną mi siłą. Pragnęłam udowodnić sobie, że potrafię. Jeszcze mu szczęka opadnie. Wyleczę się z niego. Jeszcze nie wiem jak, ale zrobię to! Po godzinnym biegu zaczęłam wykonywać ćwiczenia na chyba wszystkie partie ciała. Mój trening trwał trochę ponad dwie godziny. Mięśnie mnie już bolały, ale ból był tak słodki.... Sprawiał, że czułam, że żyję. Czułam się niepokonana. 

   Poszłam do pokoju wziąć prysznic, a po nim wyczerpana poszłam spać. Moja siła, którą odnalazłam na sali gdzieś znikła. Jakby wyparowała. Pojawił się smutek i kolejny raz płakałam przez chłopaka, którego już nie mogłam mieć. Miałam szansę i jej nie wykorzystałam. Teraz musiałam cierpieć. Wstałam i podeszłam do szafy. Wyciągnęłam z niej Jego bluzę, z którą nie mogłam się rozstać. Ubrałam ją na siebie, wdychając zapach Jego perfum. Obiecałam, że będę silna, ale to jutro. I moją twarz ponownie zalały łzy.

    Następnego dnia wstałam wcześniej mimo moich zakwasów, które sprawiały, że nie mogłam nawet usiąść, poszłam biegać po spalskich lasach. Niestety spotkałam tam ICH. Nie mogłam od nich oczu oderwać. Oboje cieszyli się swoim towarzystwem. Rozmawiali, śmiali się, a ja ponownie poczułam ukłucie w sercu. Nie patrzyłam pod nogi i potknęłam się o korzeń drzewa. Syknęłam z bólu, starając się nie wydać zbyt głośnego dźwięku, aby nie przeszkodzić przypadkiem "gołąbeczkom".

- Nic ci się nie stało?- podbiegła do mnie Zając.

- W porządku- mruknęłam w odpowiedzi.- Nic mi nie będzie.

- Ja myślę, że trzeba to opatrzyć- uśmiechnęła się do mnie smutno. Nie potrafiłam jej polubić, choć była dla mnie miła. Nie potrafiłam jej polubić bo zajęła moje miejsce.- Kuba, nie stój jak kołek tylko zanieś ją do ośrodka, a ja pobiegnę pierwsza i powiem doktorowi- i pobiegła, zostawiając nas samych.

Między nami zapadła cisza. Próbowałam wstać. Kolano, troszkę bolało i przez to nie mogłam do końca wyprostować nogi, czy na niej stanąć. Popiwczak podszedł do mnie.

- Bez łaski- warknęłam.- Biegnij za swoją dziewczyną- powiedziałam i kuśtykałam, do ośrodka.

- Nie bądź głupia- westchnął.- Pomogę ci.

- Powiedziałam nie!

Siatkarz nie zważając na moje protesty, wziął mnie na ręce i tak ruszyliśmy w drogę powrotną. Żadne z nas się nie odezwało. Widziałam jak walczy ze sobą, żeby nic nie powiedzieć. Widziałam ten smutek w jego oczach, ten żal oraz wściekłość skierowaną w moją osobę. 

   Po bezpiecznym odstawieniu mnie do doktora, okazało się, że to tylko stłuczenie. Jednak lekarz nie mógł znaleźć maści i kazał odtransportować mnie do pokoju.

- Przyślę któregoś z chłopaków jak znajdę tę maść- obiecał.

Kuba zaniósł mnie do pokoju. Będąc w jego ramionach musiałam walczyć sama ze sobą, żeby się nie rozpłakać. Miałam tak wielką ochotę wtulić się w niego, ale wiedziałam, że dla mnie jest on już owocem zakazanym. Podziękowałam tylko za odstawienie mnie pod 223, a on skinął głową. To tyle jeśli chodzi o nasze stosunki.

- Mam ten krem- powiedział Karol, wchodząc do mnie do pokoju bez pukania.- Masz się tym smarować dwa razy dziennie i nie będzie bolało.

- Dziękuje.

Już chciał wyjść, ale ja potrzebowałam kogoś żeby słuchał moich narzekań.

- Kłosik!- zawołałam za nim, a on spojrzał na mnie pytająco.- Chodź tu- poprosiłam, energicznie klepiąc ręka miejsce obok siebie.

- No to opowiadaj- powiedział, kiedy już usiadł przy mnie.- Co się stało w tym lesie, moja, mała niezdaro?

- Nie uwierzysz! Poszłam pobiegać i biegam jak gdyby nigdy nic "i kto mi tu nagle wyskakuje z krzaków jak zając z kapelusza?!"

Pokręcił głową na znak, że nie wie.

-"Zając właśnie!!"- krzyknęłam i skrzyżowałam ręce na piersiach.- Sabinka. I jeszcze chciała mi pomóc, no dasz wiarę?! A ja jej nie znoszę!- krzyknęłam i poczułam ulgę. Wreszcie powiedziałam to na co miałam ochotę. Karol objął mnie ramieniem.

- Ale on nie lubi jej tak jak ciebie.

- Masz rację on mnie w ogóle nie lubi. 

  W nocy nie mogłam zasnąć. Nie mogłam przestać myśleć, o tym że Kuba jest tuż tuż za ścianą. Tak blisko, ale wciąż za daleko....

--------------------------------------

Na wstępie powiem, że mi się ten rozdział nie podoba. Jakoś źle jest napisany.
 Kaja i Kuba jeszcze nic sobie nie wyjaśnili. Pojawiła się nowa bohaterka Sabina Zając- czyżby konkurentka? xd Jak ktoś myślał, że ostatni rozdział to koniec komplikacji to powyżej ma dowód na to, że tak nie jest. Nie wiem, czy sytuacja się jeszcze bardziej nie skomplikuje, ale jest to możliwe xd

Już macie wyjaśnione czemu nikt nie mówi w kadrze o pocałunku Kaji i Rafała. Normalnie wyprzedzacie fakty xddd Chyba musze was bardziej zaskakiwać. Mam nadzieję, że nowej bohaterki się nie spodziewaliście?

Rozdział dedykowany Pati <3 Dziękuje za pokazanie cudownego miejsca i niesamowitą niespodziankę :) <3  oraz Zuźkowi, któa niech uwierzy, że jak ja piszę, że czuję w kościach że będzie dobrze to znaczy ze tak będzie <3

Przepraszam za wszystkie błędy i widzimy się w środę :) <3