Rozdział 17

Rozdział 17

   Kiedy wstałam rano odczułam skutek wykonanej pracy w nocy, ale był to przyjemny ból. Nic już mi nie mogło się stać w wodzie. Byłam z siebie niesamowicie dumna. Jak na skrzydłach pobiegłam na śniadanie. Chciałam się pochwalić swoim osiągnięciem i dać kres bezsensownym lekcjom z Rafałem. 

- Cześć wszystkim!- przywitałam się.

- Cześć- odparli chórem.

- Coś ty taka cała w skowronkach?- spytał Karol.

- Umiem pływać! I co najważniejsze nie boję się wody!- odparłam dumna.

- Ale jeszcze wczoraj nie umiałaś- zdziwił się Michał.

- Od wczoraj wiele się wydarzyło- odparłam z bananem na twarzy.

- Widzisz! Mówiłem, że Rafał cię nauczy- wtrącił wujek.

- Ale Rafał mnie niczego nie nauczył przez te tygodnie!- zaprzeczyłam.- Wczoraj Kuba wziął mnie na basen i nauczył pływać- oznajmiłam.

- Co mogłaś się nauczyć przez jedną lekcję z Kubą? Nie wierzę, że więcej niż przez tygodnie z Rafałem- wątpił libero.

- Nie wierzysz? Pokażę ci! Jak przepłynę 4 baseny- 2 żabką i 2 grzbietem- koniec lekcji z naszym fizjo, umowa stoi?- wyciągnęłam w kierunku wujka rękę.

- Stoi- uścisnął ją. Przez całe śniadanie nie mogłam przestać się uśmiechać. Skończą się moje męki! Nie chodzi o samo pływanie, ale o praktykanta. Miałam go dość. Na stołówkę przyszedł z nieźle podbitym okiem, a pytany co się stało, bał się odpowiedzieć. Myślę, że wstydził się tego, że Kuba tak go urządził. Przynajmniej miałam spokój. Unikał mnie jak ognia. Chyba żałował, że się tak wygłupił z tymi kwiatami i wyznaniem miłości. Już nigdy, ale to nigdy nie będę na siłę dla kogoś miła! Przysięgam! Jak kogoś nie polubię to koniec! Potem są jeszcze większe problemy i po co to komu?

     Trening leciał jak krew z nosa. Byłam tak podekscytowana, że chciałam jak najszybciej znaleźć się na basenie. Gdy nareszcie się skończył, nie pozwoliłam wujkowi nawet się przebrać, tylko zaprowadziłam prosto na pływalnię, karząc mu na mnie czekać. Ja szybko poszłam się przebrać w przygotowany wcześniej strój i bez żadnej obawy poszłam na tor. 

- Ale jesteś pewna, że dasz sobie radę?- spytał wujek.

- Trochę wiary- powiedziałam, puszczając mu oczko. Założyłam okulary i zaczęłam swoje 4 baseny najpierw żabką. Szło mi powoli, ale czerpałam przyjemność z każdego ruchu. Potem przyszedł czas na grzbiet. Tym stylem również się nie spieszyłam. Nawet trochę udało mi się odpocząć. Kiedy skończyłam, ściągnęłam okularki i popatrzyłam na wujka z satysfakcją wymalowaną na twarzy. On chwycił się za głowę.

- Wow! Ty naprawdę pływasz!- wciąż to do niego nie docierało.- Ale nie lepiej jeszcze trochę poćwiczyć?

- Może i lepiej... Ale na pewno nie z Rafałem!

- Ale czemu?

- Bo nie trawię tego gościa! Z resztą obiecałeś!- zrobiłam sfochaną minę.

- Dobra, okej! Spokojnie- uniósł ręce w obronnym geście.- Umiesz pływać, nie boisz się wody więc lekcje skończone. Jestem z ciebie dumny- przyznał, a ja na te słowa uśmiechnęłam się najpromienniej jak tylko potrafiłam.

  Wujek poszedł się przebrać po porannym treningu, a jeszcze odrobinę popływałam. Potem, żeby odpocząć położyłam się na wodzie i tak leżałam przez kilka minut. Czułam się wolna i lekka. Zamknęłam oczy i lekko poruszałam rękoma. Wspomniałam wczorajszy pocałunek, który tak bardzo różnił się od innych. Na samo jego wspomnienie, uśmiech cisnął mi się sam na usta. Niestety, ale musiałam wyjść jeśli miałabym zjeść na obiad cokolwiek innego niż jakieś marne resztki albo oliwki. Ble! Wyszłam z basenu i zobaczyłam Rafała jak idzie w moją stronę. Chyba nałożył jakiś podkład na to oko, czy coś, bo prawie nie było nic widać. 

- A ty co? Zaczęłaś lekcję beze mnie?- powiedział na przywitanie i położył mi rękę w talii.

- Weź tą łapę- warknęłam.- A po drugie to nie będziemy mieć już lekcji- oznajmiłam z satysfakcją.- Kuba w ciągu 3 godzina nauczył mnie więcej niż ty przez tygodnie i wujek stwierdził, że już nie trzeba zabierać ci twojego cennego czasu. Ale stokrotne dzięki za wszystko- uścisnęłam jego rękę.

- Zadziorna- powiedział i się zaśmiał.- Lubię takie!- uniósł mój podbródek. W tym momencie nie wytrzymałam. Mówiłam mu, że nie życzę sobie takich gestów. Strąciłam jego rękę i popchnęłam do wody. Miałam ochotę mu oczy wydrapać! Wkurzona wyszłam z basenu i poszłam na obiad.
      Przez cały dzień nie widziałam się z Kubą. Mieli jakieś urwanie głowy, czy coś w tym rodzaju. Wysłał mi tylko sms-a, że wieczorem wpadnie po mnie i pójdziemy razem na spacer. Niby nic wielkiego, ale cieszyłam się z każdej chwili, którą miałem spędzić z nim sam na sam. Około 19, tak jak siatkarz obiecał przyszedł po mnie.
- Hej, kotek- powiedział. Przyciągnął mnie do siebie i złączył nasze usta. Ja ponownie zatraciłam się w tym pocałunku.- Idziemy?- spytał, kiedy się ode mnie oderwał, a ja pokiwałam głową. Trzymając się za ręce zeszliśmy na dół, a tam spotkaliśmy Zająca.
- O!- ucieszył się Kuba.- Cześć, Sabina- podszedł do niej puszczając moją rękę i przytulił. Myślałam, że jej oczy wydrapie.
- Cześć- powiedziała z uśmiechem na ustach. Kiedy się od siebie łaskawie oderwali, zwróciła się do mnie.- Cześć, Kaja- podeszła i również przytuliła, ale ja nawet jej nie objęłam tylko stałam jak trup.
- Cześć- odparłam oschle.
- Gdzie się wybieracie?- spytała patrząc to na mnie, to na niego.
- Na spacer. Może masz ochotę pójść z nami?- spytał Popiwczak. We mnie zaczęło się gotować.
- W sumie czemu nie.
Ja przewróciłam oczami. Starałam się nie dać po sobie poznać jak bardzo jej towarzystwo mnie irytowało. Siatkarz objął mnie w pasie i już nie w dwójkę, ale w trójkę, wyszliśmy z ośrodka. Mogę śmiało stwierdzić, że to było najgorsze półtorej godziny w moim życiu! Rozmawiali sobie we dwójkę jakby mnie tam nie było. Równie dobrze mogłam sobie pójść. W końcu "gołąbeczki" na moje szczęście postanowili wracać.  Gdy Zając skończyła się żegnać z Kubą to cieszyłam się, że to koniec mojej męki. Chłopak odprowadził mnie do pokoju i postanowiłam nie dać po sobie poznać, że coś jest nie tak. Pożegnałam się z nim buziakiem i już w fatalnym humorze poszłam spać.

Kilka dni później.....

  Dzisiaj Kuba miał mnie zabrać na randkę, ale już taką normalną. Żadnego strzelania, wspinania się przez płot, uciekania przed strażą miejską. Mieliśmy iść do jakiejś małej knajpki we dwoje. Ostatnimi czasy mieliśmy dla siebie mało czasu. W kadrze zapanował chaos. Doktor miał wypadek samochodowy i szukali drugiego lekarza. Ja w miarę swoich możliwości w pewnym stopniu go zastępowałam. Opatrywałam drobne urazy, grupowałam leki, układałam je, odwalałam papierkowa robotę. Dlatego, kiedy tylko wypełniłam swoje obowiązki byłam tak zmęczone, że jedyne na co miałam ochotę to iść spać.
   Właśnie przez to wszystko tak bardzo cieszyłam się na nasz wspólny wieczór. Ubrałam sukienkę, Kuba wcale nie gorszy, założył koszulę. Byłam tak szczęśliwa w tamtym momencie, że nie dało się tego opowiedzieć. Tak jak planowaliśmy, poszliśmy do skromnej kawiarni i zajadaliśmy się ciachem. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie jedna osoba. Tak, dobrze myślicie- Zając. Ona nas śledzi czy jak?
- O! Hej, wam!- dała mi całusa  w policzek, a potem Kubie. Zacisnęłam ręce w pięści.- Widzę na ciastko przyszliście. Ja tak samo! U nas nie znają czegoś takiego jak dobry deser, a nie raz rozmawiałam na ten temat z tatą, ale nieważne. Już wam nie przeszkadzam.
- Nie, no co ty! Siadaj z nami. Będzie nam bardzo miło- zaoferował mój chłopak z uśmiechem.
- Ale na pewno?
- No jasne!
Zając usiadła obok Kuby. Ja ich na moment przeprosiłam, mówiąc, że idę do toalety. Oboje siedzieli plecami do drzwi wejściowych, dlatego zamiast skierować się do łazienki, wyszłam z tej całej kawiarni.            Miałam dosyć tej szopki. Jak tak bardzo chce spędzać z nią czas to niech się nie krępuję! Byłam niesamowicie wściekła! Droga do ośrodka zajęła mi jakieś pół godziny. To absolutny rekord! Jednak nie chciałam, żeby mnie dogonił. Miałam go dosyć. Niemalże biegiem weszłam do budynku i poszłam do siebie. Ku mojemu zaskoczenie drzwi były otwarte. Niepewnie weszłam dalej. Nikogo nie było. Odetchnęłam z ulgą. Widocznie źle przekręciłam klucz. Ściągnęłam z ręki zegarek i położyłam na stoliku przy łóżku. Jednak jeszcze jedna rzecz zwróciła moją uwagę. Było tam zdjęcie moje z moją mamą. Jednak w tajemniczych okolicznościach, zniknęło. Odsunęłam mebel, z myślą, że może tam się znajduje, ale nic z tego. Patrzyłam pod łóżkiem, wszędzie, ale fotografia jakby rozpłynęła się w powietrzu. Może ją gdzieś wsadziłam i nie pamiętam gdzie?- rozmyślałam. Nie zawracając sobie tym głowy, zdjęłam z siebie sukienkę, którą dla Niego założyłam i poszłam pod prysznic.
    Woda działała kojąco na moje ciało. Kuba nawet nie miał pojęcia jak bardzo było mi przykro. Gdy ubrana już wyszłam z łazienki, sprawdziłam, czy drzwi są zamknięte, zgasiłam światło i nie mogąc zasnąć, leżałam w łóżku. Po kilkunastu minutach rozległo się pukanie do drzwi. Jednak pozostałam na nie niewzruszona. Kiedy pukanie ustało, rozdzwonił się mój telefon. Spojrzałam na wyświetlacz: Kubuś ;*. Jednak dał sobie spokój.
- Kaja, otwórz proszę, cię- usłyszałam Jego głos za drzwiami.- Na prawdę nie rozumiem o co ci chodzi. Myszko, no proszę- błagał dalej.
O, nie! Teraz niech cierpi skoro Zając jest ważniejszy. Popiwczak starał się mnie przekonać do rozmowy jeszcze przez kilka minut, po czym dał sobie spokój. Korciło mnie, żeby otworzyć, ale postanowiłam być nieugięta.
       Następnego dnia Kuba czekał na mnie pod drzwiami, kiedy szłam na śniadanie. Minęłam go bez słowa i poszłam do windy.
- Kaja, o co chodzi?- spytał, gdy ruszył za mną.
- Co słychać u Sabinki?- zironizowałam i wciskałam nerwowo przycisk windy.
- Jesteś zła?- zdziwił się.
- Nie, kurwa! Jestem tak cholernie zadowolona, kiedy obiecujesz mi randkę tylko we dwoje, po czym zapraszasz do stolika laskę, której nie znoszę! Tak samo było z tym spacerem.
- Ej, nie przeklinaj damie nie przystoi!
- Nie jestem damą! Zapamiętaj to sobie koleś- powiedziałam.
- Jesteś zazdrosna- uśmiechnął się.
- Nie jestem!- zaprzeczyłam.- Albo dobra! Wiesz co jetem cholernie zazdrosna! I każda dziewczyna na moim miejscu również by była! Bo jeśli obiecujesz swojej dziewczynie wieczór sam na sam to ma być sam na sam! I w ogóle nie będę z tobą rozmawiać!- odwróciłam głowę i skrzyżowałam ręce na piersiach.
- Kotuś- zaczął słodko i objął mnie od tyłu.- Proszę nie gniewaj się- pocałował mnie delikatnie w szyję. Mimo tego, że byłam na niego wściekła, moje ciało cały czas reagowało na jego dotyk. W momencie, gdy poczułam jego usta na swojej skórze, dostałam przyjemne dreszcze. Przymknęłam powieki i zacisnęłam usta, by nie dać po sobie poznać jak bardzo mi się spodobał, ten jeden, czuły gest.
    Gdy w końcu winda się otworzyła weszłam do niej, jakby niewzruszona jego błaganiem. Westchnął głęboko i wszedł za mną. Na drugim piętrze wszedł do windy Zając.
- Cześć, wam!- przywitała się jak zwykle z entuzjazmem i naturalną życzliwością, ale ja ją wyminęłam i ruszyłam w kierunku schodów.
- Kaja!- zawołał za mną Kuba, ale winda się zamknęła.  I bardzo dobrze. Nie chciałam z nim rozmawiać. Niech sobie pobędzie z tym zwierzem! I pomyśleć, że to był początek tego źle zapowiadającego się dnia.

--------------------------
No i mamy pierwsze zgrzyty xd jak widać Kaja dalej nie lubi Zająca no ale cóż.... xd
Szykuje tutaj coś wielkiego ;D TEGO NA PEWNO SIĘ NIE SPODZIEWACIE XD A i zostały dwa rozdziały do końca wakacji. Potem już po jednym rozdziale tygodniowo tak jak już mówiłam, gdy obiecywałam dwa rozdziały w tygodniu we wakacje. Piszcze, który dzień tygodnia najbardziej by wam odpowiadał.
PS: Wiecie może z jakiej książki/filmu/serialu wytrzasnęłam Zająca? xd